 |
|
 |
|
sarenka_0
Moderator
Dołączył: 30 Lis 2007
Posty: 607
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 67 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Bielsko-Biała
|
|
 |
|
 |
|
 Wysłany: Czw 20:15, 17 Kwi 2008 Temat postu: Puch marny z pazurkami |
|
|
Przemoc domowa wobec mężczyzn to problem moim zdaniem zaniedbywany aczkolwiek niewątpliwie istniejącym, gdyż chociażby ze statystyk policyjnych wynika że w 2005 roku w porównaniu z rokiem 2004 policja odnotowała 13 procentowy wzrost liczby pokrzywdzonych mężczyzn. Doznawanie krzywdy od najbliższych jest sprawą bardzo bolesną i w przeważającej części utrzymywaną w tajemnicy, środowisko osób które doświadczyły przemocy jest bardzo hermetyczne dotyczy to zarówno kobiet, dzieci, ludzi starszych a przede wszystkim mężczyzn.
Coraz częstszym zjawiskiem jest przemoc spotykana nie tylko na ulicy, ale i w domu. I choć zawsze miała miejsce, dopiero teraz częściej się o niej mówi i słyszy. Jej ofiarami są nie tylko kobiety i dzieci, ale również mężczyźni.
Wielokrotnie słyszymy o stosowaniu przemocy mężczyzny wobec innego mężczyzny, mężczyzny wobec kobiety, zdarzają się przypadki i to dość częste stosowania przemocy mężczyzn wobec dzieci. Z kolei informacji o przemocy stosowanej przez kobiety jest stosunkowo niewiele. Słyszy się o stosowaniu przemocy pomiędzy kobietami, przemocy wobec dzieci, znikome są natomiast informacje o przemocy kobiet stosowanej wobec mężczyzn.
Powszechnie uważa się, że kobietom nie wypada stosować przemocy. Powinny być one delikatne, słabe i niezdolne do agresji, dlatego tak mało się słyszy o przypadkach stosowania przez nie przemocy. Kobiety znacznie rzadziej od mężczyzn stosują przemoc fizyczną, bierze się to zapewne stąd, że są słabsze fizycznie i nawet gdyby jej użyły wobec mężczyzn na pewno by " przegrały". Sprawa ma się inaczej, kiedy tę przemoc stosują wobec innej kobiety (wtedy szanse się wyrównują) lub wobec dziecka.
Dlatego kiedy kobieta stosuje przemoc wobec mężczyzny najczęściej ma ona charakter psychiczny, ponieważ wtedy rosną jej szanse na wygraną. Nie wiele jest informacji o tego typu postępowaniu, ponieważ "przemoc psychiczna jest mniej oczywista".
W stosunkach międzyludzkich przemoc jest stosowana nie tylko jako zło konieczne, lecz często występuje jako przejaw patologizacji więzi międzyludzkich oraz relacji między człowiekiem, a otaczającą go rzeczywistością.
Można wyróżnić kilkanaście typów przemocy. Najczęściej spotykane przeciwstawienia w obrębie kategoryzacji przemocy to przemoc fizyczna i psychiczna, jednostkowa i zbiorowa. Przemoc fizyczna jest określeniem szerokim. W rzeczywistości można ją stopniować, począwszy od skrajnej postaci, gdzie ludzie są traktowani przedmiotowo po taką przemoc fizyczną, w której między stosującym przemoc a tym, wobec którego przemoc jest stosowana, występują elementy natury psychicznej. W większości sytuacji pomiędzy groźbą zastosowania przemocy a jej zastosowaniem upływa pewien czas, który wiąże się z naciskiem psychicznym. W skrajnych przypadkach przemoc wobec ofiar następuje bez uprzedzenia.
W badaniach dotyczących przemocy w rodzinie wiele poświęcono agresji fizycznej mężczyzn wobec kobiet. Natomiast zupełnie ignorowany jest aspekt przemocy psychicznej a zwłaszcza tej, w której agresorem jest kobieta.
Zapewne dzieje się tak, ponieważ przemoc psychiczna jest mniej oczywista. Może ona polegać na wywieraniu presji emocjonalnej, może też być skierowana na otoczenie (groźby popełnienia samobójstwa, znęcanie się nad zwierzętami, ciskanie przedmiotami). Przemoc psychiczna tworzy w domu atmosferę napięcia i niepewności, która prowadzi do poniżenia i niepewności ofiary. Może przybrać formę aktywną i pasywną.
Termin "obrażenia psychiczne" odnosi się do szkód powodujących obniżenie możliwości intelektualnych lub psychicznych jednostki, w wyniku, czego następuje wyraźne pogorszenie się jej funkcjonowania w porównaniu z typowymi dla danej kultury standardami zachowania. Nadużycia psychologiczne lub emocjonalne i zaniedbanie bardzo trudno poddają się ocenie ilościowej i nie sposób jednoznacznie określić ich intensywności i dolegliwości. O trudnościach z oceną świadczy ubóstwo literatury dotyczącej dolegliwości dla ofiary przejawów nadużyć emocjonalnych .
Najczęściej rejestrowaną formą przemocy jest znęcanie się moralne, polegające na używaniu w stosunku do ofiary słów wulgarnych. Inne przejawy zachowania sprawcy to: awanturowanie się w domu, groźby bicia, niszczenie domowych sprzętów, wypędzanie z domu. Nie należy, zapominać o najbardziej drastycznych przypadkach przemocy takich jak: zastraszanie, zmuszanie do przyglądania się szokującym scenom, pozbawienie poczucia bezpieczeństwa itp.
Psychiczne krzywdzenie jednostki jest najbardziej nieuchwytną, najbardziej zdradliwą formą maltretowania. Nikt nie jest w stanie zmierzyć prawdziwych rozmiarów psychicznego krzywdzenia ani określić wszystkich tego typu zachowań. To samo stwierdzenie, reakcja czy czynność w jednej sytuacji mogą być zupełnie neutralne, w innej zaś stać się okrutnym ciosem dla psychiki człowieka, pozostawiając trwały ślad. A przy tym zadany cios może być nawet niezauważony przez obserwatora z zewnątrz.
Organizacja Amnesty International do psychicznego znęcania się zalicza następujące formy zachowania:
• Izolacja,
• ograniczanie snu,
• narzucanie własnych sądów,
• degradacja werbalna (wyzywanie, poniżanie, upokarzanie),
• narkotyzowanie,
• groźba zabójstwa.
Wymienione kategorie czynów są na tyle ogólne, że mogą obejmować niemal każde zachowanie krzywdzące. Nie ma również jasnych kryteriów oceny szkodliwości psychicznego maltretowania jednostki. Przypadki znęcania się psychicznego są ujawniane najczęściej w sytuacji przemocy fizycznej, dotyczą zwykle bardziej hałaśliwych form zachowania, takich jak: wrzeszczenie, wyzywanie, oczernianie, wyszydzanie. Te zachowania wzbudzają też większe zainteresowanie opinii społecznej. Istnieją jednak metody daleko bardziej wyrafinowane, ukryte pod maską rzetelności i uczciwości, którym na pozór nic nie można zarzucić np. zamykanie dziecka samego w ciemnym pokoju za bójkę z bratem, mówienie chłopakowi, że jest mało męski lub śmierdzi.
Powyższe przykłady maja pewien rys charakterystyczny - mogą funkcjonować bez większego ryzyka w ramach istniejących norm obyczajowych. Zarówno dbałość o dobre stosunki z rodzeństwem, czy też dbałość o higienę są wartościami cenionymi w kulturze. Dlatego nie jest, łatwo bronić się przed sytuacją, w której się zarzuca zachowanie niezgodne ze społecznymi oczekiwaniami. Przenoszenie odpowiedzialności na ofiarę często powoduje, że nie zdaje sobie ona sprawy, że jest krzywdzona, wręcz przeciwnie sama czuje się winna. Dlatego nie ma szans na obronę. Z tego punktu widzenia już nieco mniej niebezpieczne (dlatego, że źródło ataku jest jasno określone, opinia społeczna jest po stronie ofiary) są zachowania krzywdzące o charakterze bardziej ekspresyjnym, nacechowane otwartą agresją. Zachowania te są również łatwiejsze do uchwycenia, zarejestrowania.
Dwuczynnikowa klasyfikacja przemocy psychicznej:
• aktywna: poniżanie nadużycia emocjonalne, pozbawienie środków materialnych;
• pasywna: nieokazywanie uczuć, lekceważenie emocjonalne, lekceważenie potrzeb materialnych;
W relacjach między kobietą a mężczyzną często zdarzają się sytuacje tego typu jak: mówienie kobiecie, że wygląda całkiem nieźle tylko ma o dziesięć lat za dużo, wytykanie mężczyźnie zbyt dużych rozmiarów w pasie lub mówienie mu, że do niczego się nie nadaje są formami zachowania, które głęboko raniąc ludzi, mogłyby uchodzić w otoczeniu najwyżej za przejaw braku dobrych manier. Podobnie "niewinne" zachowania składają się na codzienność ogromnej liczby udręczonych osób, niszcząc ich poczucie bezpieczeństwa, poczucie własnej wartości, radość życia, godząc w poczucie tożsamości.
Istotne jest również zaznaczenie, że przemoc psychiczna może prowadzić do stosowania przemocy fizycznej. Ludzie, którzy poddawani są przemocy psychicznej i zdają sobie z tego sprawę mogą w końcu mieć tego dość i wziąć odwet za swoje krzywdy i zastosować przemoc fizyczną. Wyróżnia się takie formy przemocy psychicznej jak:
• Dezaprobata - wyrażona werbalnie lub gestem krytyka zachowania lub cech męża;
• Negatywny rozkaz - rozkaz, który ma być natychmiast wykonany, groźba negatywnych konsekwencji, sarkazm, poniżanie odbiorcy przekazu;
• Ignorowanie - zamierzony brak reakcji na inicjatywę drugiej osoby;
• Negatywizm - neutralna wypowiedź wypowiedziana tonem, który sugeruje postawę "nie zawracaj mi głowy", wypowiedzi defetystyczne;
• Poniżanie - wprowadzanie w zakłopotanie, zawstydzanie, wyśmiewanie;
• Zależność - żądanie pomocy wówczas, gdy dana osoba potrafi poradzić sobie sama;
• Wysoka aktywność - intensywna, powtarzająca się aktywność fizyczna, która może irytować innych;
• Płacz- pojękiwanie i szlochanie;
• Dokuczanie - irytowanie, niepokojenie, wyśmiewanie, przedrzeźnianie;
• Jęczenie - płaczliwe, niewyraźne wypowiedzi podniesionym głosem, o nieadekwatnej treści;
• Krzyk - krzyk, wrzask, głośne wypowiedzi;
• Destrukcja - zniszczenie, poplamienie lub połamanie czegoś
Klasyfikacja powinna oczywiście uwzględniać czas trwania i częstość występowania incydentów przemocy. Próbę takiej klasyfikacji na podstawie częstości występowania i nasilenia incydentów przemocy podjęli Browne i Herbert (1999).
• Mniej poważne: sporadyczne ataki słowne, oczernianie, poniżanie, obwinianie, tworzenie atmosfery sprzyjającej ciągłemu zażenowaniu, wycofywanie miłości i innych uczuć;
• Umiarkowanie poważne: częste ataki słowne, oczernianie i poniżanie, sporadyczne odrzucanie, częste wycofywanie miłości i innych uczuć;
• Bardzo poważne: częste odrzucanie, sporadyczne pozbawianie jedzenia i picia, wymuszona izolacja, ograniczanie swobody poruszania się, częsta niedostępność;
• Zagrożenie życia: stałe odrzucenie, brak należytej opieki, częste pozbawienie jedzenia i picia, wymuszona izolacja, ograniczanie swobody poruszania się, niedostępność.
Próby powiązania danej płci z charakterystycznymi dla niej cechami psychiki występują prawie we wszystkich systemach i klasyfikacjach psychologicznych. Każdy z nas również w życiu codziennym posługuje się pewną klasyfikacją i próbami generalizacji: "wszystkie kobiety to...: bezbronne, słabe, podporządkowujące się, wyrozumiałe, dobre, opiekuńcze, delikatne, niewinne istoty" i choć często w świadomości naszej kultury nadal istnieje taki wizerunek kobiet, my spróbujemy ukazać nieco inną, "ciemną" ich stronę.
Ciekawą próbę analizy kobiecego charakteru proponują naukowcy z paryskiego Ośrodka Przygotowania do Małżeństwa "Kobieta: stworzona dla życia, skierowana ku życiu bezpiecznemu i intymnemu, silna w niepowodzeniach, chce się podobać, niebezpieczna jest przez chęć posiadania kogoś na własność, jej egoizmem jest próba posiadania mężczyzny, jej konstrukcja bardziej harmonizuje z dominantą "serca ", kieruje się raczej ku drobiazgom, ku sposobowi wyrażania faktu, cechuje ją łańcuch intuicji, ulega wpływom, jest impulsywna, obraźliwa, zawzięta, odzyskuje siły zwalniając aktywność. Istotne w tej charakterystyce jest dostrzeżenie, iż ta niewinna kobieta jak byśmy mogli sądzić ma skłonności autorytarne - chce posiadać mężczyzn, a więc i ograniczać, panować." (Lew Starowicz, 1974). Kobieta, która posiądzie tego rodzaju władzę , będzie chciała ją zatrzymać. To pierwsza z sytuacji, w której może przekroczyć granice, stosując przemoc psychiczną. Oczywiście nie chcemy przez to powiedzieć, że wszystkie kobiety w sytuacji zagrożenia ranią swoich partnerów. Chcemy jedynie zauważyć, że są kobiety, które skłonne są zadawać ból. Manipulują partnerem, odwołując się niekiedy do kłamstwa, wzbudzają poczucie winy, są agresywne. Głównym czynnikiem wywołującym agresje jest frustracja, można więc przypuszczać, że kobiety stosujące przemoc to kobiety sfrustrowane, niepewne siebie, niezadowolone, odrzucane, nie czujące się bezpiecznie, a nawet z zaburzeniami psychicznymi takimi jak: lęk i depresja.
W normalnym związku partnerzy chronią się nawzajem, odsłaniają się przed sobą ale jednocześnie unikają działań prowadzących do negatywnych emocji. Dlaczego więc są partnerki, które działania takie inicjują pomimo deklaracji najwyższych uczuć? Być może ranienie partnera jest jedyną ( często wyniesioną "nauką" z domu) formą okazywania miłości na jaką je stać. Z drugiej strony mogą to być kobiety zamknięte w sobie , które nigdy nie odsłaniają swoich słabych stron. A być może to po prostu działanie oparte na zasadzie, że najlepszą obroną jest atak. Atakują bo czują się zagrożone.
Post został pochwalony 0 razy
|
|
FAQ 
