 |
|
 |
|
nikita291
Dołączył: 30 Lis 2007
Posty: 70
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 14 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Jomsborg
|
|
 |
|
 |
|
 Wysłany: Sob 15:00, 15 Gru 2007 Temat postu: NIEBIESKA KARTA |
|
|
Zadania Niebieskich Kart:
1. Ułatwienie policjantom uporządkowanej rejestracji śladów i wydarzeń w miejscu zdarzenia, jak i podjętych przez nich czynności.
2. Dostarczenie ofierze (ofiarom) przemocy w rodzinie informacji prawnej oraz informacji o możliwościach dalszegoszukania pomocy.
3. Motywowanie ofiary (ofiar) przemocy w rodzinie do żądania ochrony swoich praw i szukania pomocy.
4. Ułatwienie ofierze sporządzenia notatki z przebiegu zdarzenia, przydatnej w dalszym postępowaniu wobec sprawcy przemocy.
5. Umożliwienie sporządzenia przez ofiarę pisemnej prośby o pomoc, której następstwem może być wezwanie ofiary do złożenia wymaganych do wszczęcia dochodzenia zeznań w jednostce policji oraz zainteresowanie odpowiednich służb społecznych zaistniałą sytuacją przemocy w rodzinie.
6. Ułatwienie dzielnicowemu prowadzenia dalszych działań prewencyjnych wobec rodziny, w której zachodzi przemoc oraz usprawnienie współpracy z innymi służbami społecznymi przeciwdziałającymi przemocy w rodzinie.
7. Wykorzystanie dokumentacji przez wydział dochodzeniowy i prokuraturę w czasie prowadzenia śledztwa i przy kierowaniu sprawy na drogę sądową.
8. Wykorzystanie dokumentacji przez wydział/sekcję ds. nieletnich w sytuacji, gdy w rodzinie krzywdzone są dzieci.
9. Ułatwienie rozpoznania zjawiska przemocy domowej, skali zagrożenia, a co za tym idzie podejmowania odpowiednich działań zapobiegawczych.
Dokumentacja Niebieskie Karty jest częścią procedury. Odpowiedni, dokładny zapis każdego przypadku interwencji wobec przemocy w rodzinie jest niezmiernie pomocny w dalszym etapie pomagania. W przypadku wszczęcia postępowania karnego wobec sprawcy może stanowić niepodważalny dokument procesowy opisujący precyzyjnie przebieg zajścia bez względu na to ile czasu upłynęło od interwencji.
Sporządzane dotychczas, na podstawie zapisów interwencji w notatnikach służbowych policjantów, notatki urzędowe cechowała bogata różnorodność. Zdarzało się, iż upływający od interwencji czas zacierał w pamięci policjantów ważne szczegóły. Ujednolicenie zapisów znacznie ułatwi dalsze postępowanie prawne, a także zagwarantuje dostarczenie do prokuratury klarownych opisów zdarzeń.
Poza tym przemoc w rodzinie często się powtarza, nasila i zanim zostaną podjęte kroki prawne policja może interweniować wiele razy. Notatki urzędowe z przeprowadzonych interwencji są ważnym, niekiedy kluczowym dokumentem procesowym. Przedstawienie np. dziesięciu dokładnych opisów zdarzenia ma znacznie większą wagę niż przedstawienie, jednej nawet dokładnej, informacji o dziesięciu interwencjach. Nie bez znaczenia jest też fakt, iż interweniować w tej samej rodzinie mogą za każdym razem inne załogi.
Kolejnym ważnym krokiem procedury jest przekazanie wypełnionych Niebieskich Kart do odpowiednich dzielnicowych.
Procedura działania w przypadku interwencji wobec przemocy domowej
1. Przyjmowanie zgłoszeń o przemocy
Policjant w większości przypadków jest pierwszą osobą z zewnątrz otrzymującą sygnał o przemocy w rodzinie. Policja może być wezwana przez:
- ofiary przemocy domowej,
- świadków przemocy domowej, np. sąsiadów, innych domowników, znajomych rodziny.
Zgłoszenie może być telefoniczne lub osobiste (zgłaszający przychodzi do komendy).
Należy pamiętać, że:
1. żaden sygnał o przemocy w rodzinie nie może być zlekceważony,
2. pierwszy kontakt z ofiarą bądź świadkiem przemocy jest niezwykle ważny i powinien przebiegać w atmosferze zrozumienia,
3. zgłaszający są zwykle w szoku, w stanie silnego pobudzenia emocjonalnego spowodowanego przeżytym zagrożeniem życia czy zdrowia,
4. sposób prowadzenia rozmowy powinien sprzyjać uspokojeniu i wsparciu zgłaszającego,
5. zgłaszający zwykle nie są w stanie dokonać diagnozy sytuacji i rzadko nazywają to czego doświadczyły przemocą; policję wzywają z powodu awantury, bijatyki, demolowania mieszkania, lub innego realnego zagrożenia ze strony sprawcy.
Do zadań policjanta przyjmującego zgłoszenie interwencji należy jak najszybsze:
1. zebranie wstępnych, w miarę możliwości precyzyjnych informacji o zdarzeniu, ze szczególnym zwróceniem uwagi na:
2. czas i miejsce zaistnienia przemocy,
3. rodzaj przemocy i czy zostały użyte niebezpieczne narzędzia,
4. czy na miejscu zdarzenia znajduje się broń,
5. czy jest potrzebna pomoc medyczna,
6. czy sprawca działał pod wpływem alkoholu, narkotyków lub innych środków zmieniających świadomość,
7. gdzie przebywa ofiara (ofiary) i sprawca (sprawcy),
8. czy są obecne dzieci,
9. czy istnieje groźba wystąpienia większej przemocy (jakiego rodzaju);
10. zarejestrowanie zgłoszenia i danych osób zgłaszających,
11. zlecenie interwencji.
2. Podjęcie/zlecenie interwencji
Interwencja może być:
1. własna (podejmowana z własnej inicjatywy),
2. zlecona (podejmowana na polecenie przełożonych /dyżurnego) na wezwanie pokrzywdzonego, na wezwanie osób trzecich).
Warunkiem koniecznym do bezpiecznego i skutecznego przeprowadzenia interwencji jest:
1. posiadanie przez policjantów zwięzłej i możliwie pełnej informacji o zdarzeniu, co pozwala na odpowiedni dobór sił, środków i taktyki postępowania,
2. zachowanie środków ostrożności i wzmożonej czujności.
Uwaga: Każda interwencja ma indywidualny charakter, dlatego też policjanci muszą dokładnie obserwować zachowanie osób przebywających na miejscu zdarzenia. Z praktyki wynika, że policjanci odnoszą najwięcej obrażeń właśnie podczas wykonywania interwencji.
Do ogólnych zasad, których powinien przestrzegać policjant przeprowadzając interwencję, należą:
1. uzyskanie możliwie pełnej informacji o zdarzeniu,
2. maksymalna koncentracja,
3. zachowanie najwyższej ostrożności,
4. utrzymanie łączności z jednostką (dyżurnym).
W szczególności policjant powinien:
1. zlokalizować osoby posiadające niebezpieczne narzędzia, broń palną lub gazową,
2. nie wchodzić w pole ostrzału,
3.przed zapukaniem do drzwi posłuchać co dzieje się w środku,
4.stać z boku drzwi.
Wchodząc do pomieszczenia należy ustalić:
1. ile osób jest w środku,
2. kto jest lub może być agresywny,
3. czy w środku znajdują się niebezpieczne narzędzia, przedmioty,
4. utrzymywać stały kontakt wzrokowy z partnerem,
5. nie pozwalać osobom na wychodzenie do innych pomieszczeń,
6. nie sugerować się zbytnio tzw. "pierwszym wrażeniem",
7. podzielić zadania pomiędzy interweniujących policjantów,
8. zabezpieczyć drogę odwrotu.
Policjanci podczas interwencji w przypadku przemocy domowej posługują się Kartą A i B.
3. Czynności wykonywane podczas interwencji - zasady ogólne
Policjanci po przybyciu na miejsce wezwania i potwierdzeniu zasadności interwencji mają do wykonania określone przepisami czynności:
1. ustalenie tożsamości uczestników konfliktu,
2. przeprowadzenie wywiadu z osoba powiadamiającą,
3. rozpoznanie zaistniałej sytuacji i jej przyczyn,
4. przeprowadzenie rozmowy pouczającej o naruszeniu obowiązujących przepisów i zwyczajowych zasad relacji między ludźmi,
5. pouczenie o możliwości dalszego postępowania (np. złożeniu zameldowania do właściwej jednostki policji lub prokuratury).
6. Jeśli podjęte czynności nie przynoszą skutku i awantura trwa nadal, osoby w stanie nietrzeźwym należy zatrzymać i umieścić w izbie wytrzeźwień. W przypadku gdy postępowanie trzeźwego sprawcy bezsprzecznie zagraża życiu i zdrowiu domowników powinien on zostać zatrzymany i przewieziony do jednostki policji.
Policjant musi ściśle przestrzegać przepisów, gdyż za przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązku może zostać ukarany, zgodnie z Ustawą o Policji art. 142 ust. 1, karą pozbawienia wolności do 5 lat.
4. Pierwszy kontakt - diagnoza sytuacji
Do czynników ułatwiających postawienie trafnej diagnozy sytuacji należy:
1. przestrzeganie zasady nie sugerowania się tzw. pierwszym wrażeniem,
2. przeprowadzenie dokładnego rozeznania sytuacji,
3. posługiwanie się ułożonymi w formie kwestionariusza pytaniami umożliwiającymi skoncentrowanie się na zebraniu najważniejszych informacji (Karta A),
4. zachowanie dystansu wobec manipulacji sprawców, polegającej najczęściej na próbie emocjonalnego zaangażowania osób interweniujących w zaistniały konflikt,
5. skupienie się na wydarzeniach i nie dociekanie głębokich przyczyn konfliktu rodzinnego. Czas jaki policjanci mogą przeznaczyć na interwencję, a także ogromny bagaż emocjonalny jaki niesie ze sobą sytuacja, nie sprzyja tego typu dociekaniom. Policjanci ze służby patrolowej przeprowadzają jedynie interwencję, dochodzenie głębokich przyczyn konfliktu, poznawanie historii rodziny, wysłuchiwanie obszernych relacji często wzburzonych zajściem uczestników zdarzenia nie należy do ich zadań,
6. znajomość sytuacji psychologicznej ofiar, a co za tym idzie zrozumienie zachowań,
7. znajomość specyfiki zjawiska przemocy domowej.
Policjant jest w wielu przypadkach pierwszą osobą z zewnątrz, która może mieć dostęp do pokrzywdzonych. Od jego zachowania może zależeć czy w rodzinie nastąpią konstruktywne zmiany, czy uda się powstrzymać sprawcę.
Policjanci ze służb interwencyjnych mają z reguły bardzo niewiele czasu na rozpoznanie sytuacji, działają często w stanie silnego napięcia.
Rozpoznawanie sytuacji ułatwia znajomość czynników warunkujących przemoc:
1. Dysproporcja sił pomiędzy ofiarą i sprawcą, to znaczy jest ktoś słabszy i ktoś silniejszy.
2. Użycie przewagi sił w celu skrzywdzenia słabszego.
3. Naruszenie ważnych dóbr osobistych osoby skrzywdzonej.
Aby stwierdzić przemoc muszą być spełnione te trzy warunki łącznie.
Źródłem dysproporcji sił zazwyczaj są:
1.wiek, np. relacja dziecko - dorosły, staruszek - ktoś w sile wieku,
2. płeć, zwykle kobieta jest słabsza niż mężczyzna, choć zdarzają się wyjątki,
3. stan zdrowia, zwykle chory jest słabszy od zdrowego,
4. różne zależności, np. dziecko - rodzic, ale bardzo ważna jest też zależność ekonomiczna - ktoś trzyma kasę i jest "panem".
Do wstępnej, szybkiej oceny sytuacji te wskazówki mogą być wystarczające. Choć zdarzają się bardziej skomplikowane sytuacje np. młoda kobieta jest ofiarą przemocy ze strony konkubenta, ale sama jest sprawcą przemocy wobec swojej babci i małoletnich dzieci; młody mężczyzna wątłej postury terroryzuje rosłą kobietę, która gdyby tylko zechciała mogłaby mu złamać szczękę wymierzając niewinny policzek.
Sytuacja interwencji policji powinna wprowadzić w rodzinie istotne zmiany:
1. ujawnienie przemocy, przerwanie izolacji,
2. wyrównanie dysproporcji sił między sprawca a ofiarą,
3. umożliwienie ofiarom uzyskania ciągłego wsparcia przedstawicieli różnych służb.
Często to co widać po otwarciu drzwi nie odzwierciedla przebiegu zdarzenia i trudno określić czy ma się do czynienia z przemocą domową. Podczas przeprowadzania rozeznania na miejscu zdarzenia należy zwrócić baczną uwagę i opisać ślady przemocy widoczne na ciele poszkodowanych (oraz ewentualnie wskazanych sprawców), np. krew, siniaki, rany, oparzenia, podarte ubrania, powyrywane włosy; jak i w mieszkaniu, np. ślady krwi, porozbijane sprzęty, porozrzucane rzeczy, powybijane szyby. Informacje te mogą być bardzo pomocne w ewentualnym postępowaniu dowodowym. Przy opisie zdarzenia policjanci posługują się Kartą A.
W przypadku stwierdzenia iż sam zapis w notatce urzędowej nie jest wystarczający zlecający interwencję powinien wysłać na miejsce zdarzenia grupę dochodzeniowo-śledczą celem przeprowadzenia oględzin oraz zrobienia zestawu zdjęć.
5. Doraźne wsparcie dla ofiar przemocy domowej
Pierwszym i najważniejszym zadaniem interweniujących policjantów jest zapewnienie bezpieczeństwa ofiarom przemocy domowej. Policjanci muszą mieć na względzie przede wszystkim dobro pokrzywdzonych, ofiary powinny być przekonane, że policja będzie działała w ich interesie. Ofiary przemocy domowej muszą dostać rzetelną informację o przysługujących im prawach, możliwościach otrzymania pomocy i konkretnych miejscach, w których mogą otrzymać pomoc.
Informacja powinna być przekazana w formie pisemnej (Karta B wraz z załącznikiem o lokalnych placówkach udzielających pomocy), gdyż podczas interwencji pokrzywdzeni są zwykle w stanie silnego szoku i mogą nie zapamiętać informacji ustnej.
Podczas rozmowy z ofiarą przemocy należy:
1. Okazać jej szacunek i zrozumienie - decyzja o wezwaniu pomocy jest próbą przeciwstawienia się sprawcy, podejmowaną często w sytuacji skrajnego poczucia zagrożenia.
2. Być uważnym na wszystkie sygnały mogące świadczyć o stosowaniu przemocy, np. ślady pobicia, oznaki lęku, przerażenia, drżenie rąk czy w ogóle rozdygotanie, nierównowaga emocjonalna, rozdrażnienie, płacz, apatia.
3. Zapewnić, że jesteśmy tu by jej pomóc.
4. Uważnie wysłuchać relacji z przebiegu zdarzenia.
5. Wyraźnie nazwać, to co ją spotkało przemocą - ważne jest by ofiary dowiedziały się, że to czego doświadczają jest stosowaniem przemocy, a nie jakimś konfliktem, który można rozstrzygnąć wymuszając na sprawcy obietnicę poprawy.
6. Powiedzieć i okazać, że przemoc w rodzinie uznajemy za poważny problem, że jest ona traktowana przez prawo jako przestępstwo.
7. Powiedzieć, że nikt nie ma prawa stosować przemocy wobec innych i że nic nie usprawiedliwia przemocy.
8. Zapewnić ją, że nie jest winna temu co się stało. Za przemoc odpowiedzialny jest sprawca. Ofiary przemocy domowej całymi latami poddawane są specyficznemu "praniu mózgu", którego celem jest przekonanie ofiar, że to ich wina, że na nic lepszego nie zasługują.
9. Dać im wsparcie i zapewnić, że prawo jest po ich stronie, że mają prawo się bronić, że są miejsca i ludzie, gdzie mogą uzyskać pomoc.
10. Dostarczyć im konkretnych, najlepiej pisemnych, informacji gdzie i jaką pomoc mogą uzyskać i zmotywować do skorzystania z oferty pomocowej, pozostawiając jej decyzję o czasie i sposobie szukania pomocy, zaznaczając jednak, że im szybciej to zrobi, tym szybciej skończy się cierpienie. Ważne jest pokazanie różnych możliwości pomocowych.
Czego nie należy robić w rozmowie z ofiarami przemocy:
1. Okazywać zniecierpliwienia, irytacji, złości.
2. Obciążać je odpowiedzialnością za to co się wydarzyło.
3. Stawać po stronie sprawcy przemocy.
4. Namawiać, by pogodziła się z sytuacją.
5. Okazywać lekceważenie faktu stosowania przemocy.
6. Odmawiać pomocy do czasu gdy nie złoży doniesienia o przestępstwie.
7. Podważać wiarygodność ofiar.
8. Namawiać do zmiany zachowania, jako gwarancji ustania przemocy.
9. Mówić jej, że musi sama sobie z tym poradzić.
10. Obarczać ją odpowiedzialnością za to, co się stanie ze sprawcą po ujawnieniu przemocy, np. "przez panią mąż będzie miał kłopoty, może trafić do więzienia".
Podczas interwencji policjantom szczególnie trudno przychodzi rozmowa z dzieckiem, często zainteresowanie kończy się na zadaniu jednego lub dwóch pytań typu: "czy tobie coś ojciec zrobił, bił cię, straszył, masz jakieś obrażenia", "jak często ojciec tak się zachowuje".
Dzieci niechętnie opowiadają o tym co się wydarzyło. Najczęściej podczas awantury próbują się ukryć np. pod kołdrą, pod stołem, w szafie i pozostają tam też podczas interwencji. Starsze zamykają się w swoim pokoju i udają, że są bardzo zajęte np. odrabianiem lekcji.
(Fragment opisu interwencji) " Policjanci wchodzą, wypytują co się stało. Żona roztrzęsiona, chlipie, odpowiada półsłówkami. Mąż podekscytowany, pijany, mówi, że ma żonę wariatkę, że go podrapała i to on jest poszkodowany. W łóżku leży przestraszone ośmioletnie dziecko, wtula się w kołdrę. W drugim pokoju piętnastoletni chłopiec sztywno siedzi przy biurku i wlepia oczy w książkę. Milczy, na pytania odpowiada kiwnięciem głowy, nie odrywa oczu od atlasu. Chłopiec cały czas siedzi bez ruchu, pod koniec interwencji cicho mówi do siebie: dobrze, niech zapiszą, może ktoś pomoże."
Dzieci próbują odciąć się od tego, co się dzieje, nie uczestniczyć, udawać, że ich to nie dotyczy. Należy też brać pod uwagę to, że sama obecność policji może w nich budzić ogromny lęk.
Trudności podczas interwencji częściowo wynikają z tego, że nie bardzo wiadomo co można dla dziecka zrobić, tak by nie pogorszyć sytuacji. Podczas pilotażu Niebieskich Kart zdarzył się przypadek odwiezienia małego dziecka do Pogotowia Opiekuńczego, ale na wyraźną prośbę babki dziecka, która odmówiła zaopiekowania się nim.
Dzieci nie chcą opuszczać swoich domów, swoich rodziców bez względu na to jacy są, a każde takie zdarzenie traktują jak dodatkową ciężką karę. W sytuacji gdy dziecku grozi bezpośrednie niebezpieczeństwo lub pozostawienie bez opieki, decyzję o zabraniu dziecka policjant konsultuje z oficerem dyżurnym.
Znowelizowana we wrześniu 1996 roku Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi art. 23 ust. 3 dopuszcza możliwość udzielenia pomocy dzieciom przez osoby lub instytucje wbrew woli rodziców lub opiekunów będących w stanie nietrzeźwym
6. Interwencja wobec sprawcy przemocy domowej
Policjant powinien zatrzymać sprawcę przemocy domowej, gdy stanowi on realne zagrożenie dla domowników.
W czasie interwencji policji sprawca użyje wszelkich dostępnych mu sposobów zmniejszenia odpowiedzialności za zaistniałą sytuację, głównie w celu uniknięcia kary, zależy to tylko od jego inteligencji, pomysłowości i ... doświadczenia, w związku z tym wielu z nich:
1. udaje spokojnych i potulnych, często udają, że śpią i "nie wiedzą, o co chodzi". Policjanci zwykle na miejscu zdarzenia spotykają roztrzęsioną, rozhisteryzowaną, płaczącą ofiarę, która ma trudności w opisie zajścia i spokojnego, opanowanego sprawcę, który dokładnie jest w stanie wytłumaczyć, że to jakieś nieporozumienie, czy złośliwość "histeryczki";
2. jest gotowych obiecać wszystko co tylko zechcą policjanci, np. że nigdy więcej to się nie powtórzy, że pójdzie grzecznie spać, że to był przypadek, że zadba o rodzinę, byleby odstąpili od interwencji;
3. obarcza odpowiedzialnością ofiary, nawet próbuje odwrócić role i pokazać siebie w roli ofiary. W rzeczywistości sprawca zwykle stwarza bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ofiar. Niestety często pozornie nie ma powodu do natychmiastowego zatrzymania sprawcy i policjanci od tego odstępują, co utwierdza sprawcę w poczuciu bezkarności, a ofierze odbiera nadzieję na jakąkolwiek pomoc i sprawiedliwość. Jest to dla niej kolejne ciężkie doświadczenie potęgujące izolację i niechęć do szukania pomocy;
4. sprawcy z reguły nie czują się odpowiedzialni za to co zrobili, zaprzeczają, nie czują się winni. Policjanci powinni być opanowani i zachować dystans, żeby nie dać się złapać w misterną pułapkę psychologiczną;
5. próbują odwołać się do męskiej solidarności (w przypadku gdy sprawca jest mężczyzną, który pobił kobietę). Jest to o tyle łatwe, że w życiu prawie każdego mężczyzny zdarzyła się sytuacja, w której przyczyną trudnej do opanowania irytacji, gniewu czy wściekłości było zachowanie kobiety. I choć sami być może nigdy nie uderzyli kobiety, to są w stanie takie zachowanie usprawiedliwić;
6. próbuje używać gróźb, szantażu, często też swoim zachowaniem prowokuje policjantów do użycia siły i środków przymusu bezpośredniego, w przypadku szarpaniny może np. spowodować samookaleczenia. Służy to z reguły dwóm celom - odwróceniu uwagi od swoich czynów oskarżając policjantów o brutalność, a co za tym idzie wniesieniu oskarżenia oraz wywołaniu u ofiar współczucia i poczucia winy w związku z wezwaniem policji. Trzeba być na to szczególnie uważnym, pamiętać, że są to tylko manipulacje sprawcy mające na celu złagodzenie interwencji;
Nietrzeźwy sprawca przemocy wobec bliskich powinien być bezwzględnie izolowany, ponieważ jego stan, a co za tym idzie zachowanie, może stanowić realne zagrożenie zdrowia i życia domowników. Osoby interweniujące powinny zdawać sobie sprawę z faktu, iż prowadzą działania wobec sprawcy przemocy nie dlatego, że jest on nietrzeźwy (każdy może być nietrzeźwy w swoim domu), lecz dlatego, że w stanie nietrzeźwym zachowuje się agresywnie wobec innych stwarzając tym samym zagrożenie dla ich zdrowia, życia czy mienia. Nietrzeźwych sprawców przemocy domowej należy odwieźć do Izby Wytrzeźwień, lub gdy takiej nie ma, do Policyjnej Izby Zatrzymań. W razie konieczności nietrzeźwy powinien być poddany badaniom lekarskim. Izby Wytrzeźwień zobowiązane są przyjmować osoby nietrzeźwe (w Polsce stopień nietrzeźwości określa się od 0,5 promila, w granicach 0,2-0,5 promila określa się stan po spożyciu alkoholu) w przypadku gdy stanowią one zagrożenie dla bezpieczeństwa innych osób. Szczegółowe zasady funkcjonowania Izb Wytrzeźwień określa Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 23 października 1996 roku.
Policjant interweniujący wobec osób nietrzeźwych powinien:
1. działać zdecydowanie i z dużym opanowaniem,
2. zachować odporność na zaczepki, obelgi, przekleństwa, groźby, próby szantażu, manipulacji,
3. zachować środki ostrożności pamiętając, że osoby nietrzeźwe nie kontrolują swojego zachowania,
4. uwzględnić zasadę ograniczonego zaufania wobec zatrzymanego, ze względu na nieprzewidywalność zachowań nietrzeźwych, nawet z pozoru spokojnych,
5. stosować krótkie, czytelne polecenia,
6. zachować spokój nawet gdy słyszy pod swoim adresem epitety wypowiadane przez zatrzymanych, jak również bardzo często przez innych uczestników zdarzenia lub świadków.
Z doświadczeń wynika, że zapobiegawcze zastosowanie kajdanek wobec nietrzeźwych zmniejsza ryzyko i pomniejsza następstwa agresywnych zachowań zagrażających bezpieczeństwu i wymagających zastosowania ostrzejszych środków przymusu bezpośredniego.
Należy cały czas pamiętać, że nietrzeźwy nie panuje nad swoim zachowaniem, natomiast inni mogą sobie nie zdawać sprawy z zagrożenia jakim może być pozostawienie nietrzeźwego na miejscu, zwłaszcza gdy już raz zachował się agresywnie.
Podczas interwencji wobec nietrzeźwych sprawców przemocy w rodzinie policjant nie powinien:
1. dać się sprowokować, ani wciągnąć w dyskusję,
2. być zbyt brutalny, by nie prowokować agresji,
3. wyszydzać, lżyć, szarpać, bić, zabawiać się kosztem nietrzeźwego,
3. wdawać się w wymianę epitetów,
4. kazać położyć się spać, albo wyjść na spacer, albo obiecywać, że już nie będzie rozrabiał. Pijany sprawca chętnie przystaje na taką propozycję, policjanci wychodzą, a on zaczyna wendetę. I to, że ofiara nie wzywa po raz drugi policji nie świadczy o tym, że jest bezpieczna, tylko o tym, że przestała wierzyć w skuteczność pomocy ze strony policji. Odstąpienie od interwencji jest sygnałem dla sprawcy, że jego zachowanie nie jest naruszeniem prawa, że to co robi można usprawiedliwić, a policjantów można łatwo wyprowadzić w pole.
Jeśli policjanci mają podejrzenia, że sprawca jest uzależniony od alkoholu i/lub dopuścił się naruszenia prawa pod wpływem alkoholu, powinni poinformować o tym gminną komisję rozwiązywania problemów alkoholowych.
Stan nietrzeźwości osób popełniających czyn zabroniony, karalny lub zagrażający innym - jest okolicznością obciążającą.
7. Zakończenie interwencji
Policjanci powinni upewnić się, że ofiary są bezpieczne. Należy również poinformować poszkodowanych, iż odwiedzi ich dzielnicowy w celu sprawdzenia stanu ich bezpieczeństwa.
Od zatrzymania sprawcy policjanci powinni odstąpić tylko wtedy gdy nie stanowi on zagrożenia dla poszkodowanych lub na pisemne oświadczenie ofiary, że sprawca nie stanowi dla niej zagrożenia. Jeśli sprawca ponowi agresywne zachowanie, co jest wielce prawdopodobne, policjant może zostać oskarżony o niedopełnienie obowiązków.
Gdy w ocenie policjantów nie ma podstaw do izolowania sprawcy lub nie ma takiej możliwości (np. sprawca uciekł z miejsca zdarzenia), a ofiary w dalszym ciągu czują się zagrożone, należy wskazać im najbliższe schronisko, noclegownię, ośrodek i w miarę możliwości zapewnić transport. Należy poinformować poszkodowanych o możliwości złożenia zawiadomienia o przestępstwie lub wniosku o ściganie sprawcy przemocy w odpowiedniej jednostce policji lub prokuratury.
Jeśli na miejscu zdarzenia są obecne dzieci należy zwrócić szczególną uwagę na stan ich bezpieczeństwa. Czasem dla skutecznej ochrony trzeba dziecko zabrać i umieścić w bezpiecznym miejscu. Pamiętając, że zwykle przemoc powtarza się i nasila, zlekceważenie nawet pozornie drobnego sygnału, może być brzemienne w skutki.
Podejmując decyzje o zabraniu dziecka należy:
1. zwrócić szczególną uwagę na formę i sposób wyjaśnienia dziecku sytuacji,
2. poinformować dziecko, że takie postępowanie jest niezbędne dla jego dobra; nie należy mówić, że musi być chronione przed własnymi rodzicami,
3. unikać wszelkich wypowiedzi, gestów, komentarzy, które mogłyby spowodować dodatkowy uraz, interwencja nie powinna stanowić dodatkowego źródła lęku,
4. od pierwszego momentu okazać mu ciepło i szacunek.
Niezmiernie istotne, by dziecko traktowało osoby interweniujące jak sojuszników, kogoś kto chce pomóc jego rodzinie, a nie jak kolejnych dorosłych, którzy chcą mu coś zabrać, zniszczyć. Dziecko doświadczające przemocy w domu żyje w stanie ciągłego zagrożenia, w sytuacji interwencji często wstydzi się, czuje się upokorzone.
8. Kontynuacja wsparcia dla ofiar przemocy domowej
Po każdej interwencji domowej gdzie stwierdzono przemoc, lub istnieje podejrzenie przemocy, musi nastąpić ponowny kontakt z rodziną w celu dokonania odpowiedniego rozeznania sytuacji, zwłaszcza jeśli są tam dzieci.
Po zakończeniu interwencji dokumentacja Niebieskie Karty zostaje zadekretowana na odpowiednich dzielnicowych.
Do zadań dzielnicowego należy m.in.:
1. założenie teczki zagadnieniowej pt. "Przemoc domowa" i gromadzenie w niej wszelkiej dokumentacji z każdej interwencji i działań podjętych po interwencji. Gromadzenie dokumentacji jest niezmiernie istotne w przypadku wszczęcia postępowania karnego wobec sprawcy przemocy;
2. odwiedzenie rodziny w celu bliższego rozeznania sytuacji i zorientowania się jakiego rodzaju pomoc jest potrzebna – nie później niż w ciągu 7 dni;
3. stała opieka - systematyczne wizyty (co najmniej raz w miesiącu) sprawdzające stan bezpieczeństwa domowników i zachowanie sprawców;
4. nawiązanie współpracy z innymi służbami pomagającymi ofiarom przemocy domowej w środowisku lokalnym (patrz "Uruchamianie lokalnego systemu wsparcia dla ofiar przemocy domowej - współpraca instytucji i służb społecznych");
5. przestrzeganie zasad przeprowadzania rozmów z ofiarami przemocy w rodzinie (patrz "Doraźne wsparcie dla ofiar"), ze szczególnym zwróceniem uwagi na dzieci.
Rozmowa z dzieckiem - ofiarą przemocy, zwłaszcza gdy jest podejrzenie lub stwierdzenie wykorzystywania seksualnego, powinna przebiegać w atmosferze spokoju, zrozumienia i wymaga szczególnych umiejętności. Należy zachować szczególną ostrożność i takt.
Dziecko powinno dowiedzieć się, że:
- to co się stało nie jest jego winą,
- żaden dorosły nie ma prawa go krzywdzić,
- takie zachowanie dorosłych nie jest w porządku,
- to co się stało jest złem, ale można to naprawić,
- wierzymy mu i potrafimy pomóc.
Rodziny, w których została stwierdzona przemoc lub realne zagrożenie przemocą, powinny być systematycznie odwiedzane przez dzielnicowych i/lub przedstawicieli innych służb, w zależności od potrzeb. Zarówno ofiary, jak i sprawcy, powinni mieć świadomość stałego zainteresowania ich losami.
O sytuacji dzieci w rodzinach gdzie stwierdzono stosowanie przemocy powinien zostać niezwłocznie poinformowany wydział/sekcja ds. nieletnich.
9. Kontynuacja działań wobec sprawcy przemocy domowej
Za przemoc zawsze odpowiedzialny jest sprawca. Żadne prawo moralne czy jakiekolwiek inne nie zezwala na bicie, maltretowanie, wykorzystywanie słabszych. Od momentu stwierdzenia bądź podejrzenia przemocy w rodzinie wobec sprawcy powinny być niezwłocznie podjęte działania prewencyjne. Sprawca musi poczuć, że tajemnica rodzinna się wydała i jeśli nie zmieni swojego postępowania poniesie surowe konsekwencje.
Sprawca przemocy domowej powinien dostać wyraźny komunikat, że:
1. stosowanie różnych form przemocy wobec innych jest przestępstwem ściganym przez prawo,
2. jego postępowanie faktycznie znalazło się w kręgu zainteresowania wymiaru sprawiedliwości,
3. prawo jest po stronie pokrzywdzonych, ofiary będą chronione i otrzymają potrzebną pomoc i wsparcie,
4. jego postępowania nie można w żaden sposób usprawiedliwić i poniesie jego konsekwencje.
W Polsce niestety nie ma prawnych możliwości zakazania sprawcom kontaktów z ofiarami i należy liczyć się z sytuacją, że sprawca wraca do ofiar, nawet gdy rozpoczyna się postępowanie karne. Należy pamiętać, że postępowanie wszczynane jest w znikomej części przypadków, z tego niewielki procent spraw trafia do sądu, jeszcze mniej zapada wyroków skazujących, a jeśli - to głównie w zawieszeniu.
Działania prewencyjne podejmowane wobec sprawcy mają przede wszystkim:
1. zapewnić bezpieczeństwo rodzinie,
2. zapobiec dalszym aktom przemocy,
3. zmniejszyć lub całkowicie zlikwidować poczucie bezkarności sprawcy,
4. uświadomić sprawcy karalność dokonywanych czynów i grożące konsekwencje,
5. uświadomić sprawcy, że każde ponowienie tego typu zachowań będzie skutkowało wszczęciem postępowania przygotowawczego,
6. zapewnić poszkodowanym systematyczną opiekę, poprzez przeprowadzanie cyklicznych wizyt kontrolujących zachowanie sprawcy oraz przeprowadzanie rozeznania w otoczeniu sprawcy, np. rozmowy z rodziną, z sąsiadami,
7. doprowadzić do powstania stosownej dokumentacji z prowadzonych działań,
8. doprowadzić do powiadomienia przedstawicieli innych służb, którzy będą prowadzili działania w ramach swoich kompetencji,
9. ostrzec sprawcę, że jeśli nie zaprzestanie stosowania przemocy zostaną wobec niego zastosowane ostrzejsze środki zapobiegawcze.
Rozmowy ze sprawcą przemocy domowej powinny być prowadzone z pełną stanowczością. Jeśli sprawca, pomimo ostrzeżeń, nie zmieni swojego zachowania, natychmiast należy zastosować wszelkie zapowiadane wcześniej sankcje. W przeciwnym razie jego poczucie bezkarności wzrasta i przemoc może się nasilić.
Zachowanie sprawcy przemocy, który przebywa na wolności i ma możliwość kontaktu z ofiarami, powinno być poddawane systematycznej kontroli, mówiąc potocznie "trzeba go mieć na oku".
Uruchamianie lokalnego systemu wsparcia dla ofiar przemocy domowej (Współpraca instytucji i służb społecznych)
Jest to istotny element procedury Niebieskie Karty, znacznie podnoszący skuteczność interwencji. Skuteczna interwencja powinna przebiegać dwutorowo i powinna obejmować:
1. działania podejmowane wobec sprawcy przemocy domowej, których celem jest w pierwszej kolejności zatrzymanie przemocy;
2. działania podejmowane w celu dostarczenia wsparcia ofiarom przemocy domowej i pokazania możliwości uzyskania wszechstronnej pomocy.
Poszkodowanym często potrzebna jest pomoc socjalna, materialna, medyczna, prawna, a przede wszystkim pomoc psychologiczna i wsparcie. Należy zawsze pamiętać, że ofiary przemocy doznają ciężkich urazów psychicznych. Dlatego też sama interwencja policji nie rozwiąże problemów przemocy w rodzinach. Po interwencji policji powinien nastąpić ponowny kontakt z rodziną mający na celu sprawdzenie bezpieczeństwa ofiar, a także spokojne rozeznanie sytuacji i wspólne zastanowienie się nad planem pomocy dla rodziny. Niezmiernie istotna w tym momencie jest współpraca i przepływ informacji pomiędzy różnymi instytucjami i organizacjami zajmującymi się pomaganiem ofiarom przemocy domowej, a co za tym idzie tworzenie koalicji lokalnych.
Prawo zezwala - a nawet zaleca - Policji współdziałanie podczas wykonywania zadań ustawowych z organami państwowymi, samorządowymi i organizacjami społecznymi. Dla podniesienia efektywności działań policjanci powinni korzystać z pomocy innych profesjonalistów. Zgodnie z ustawą o Policji art. 15 ust. 1 pkt 6 i 7 policjanci mają prawo żądania niezbędnej pomocy od instytucji państwowych, organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego, a one są zobowiązane do udzielania pomocy w zakresie swojego działania i zgodnie z obowiązującymi przepisami prawnymi oraz zwracania się o niezbędną pomoc do innych jednostek gospodarczych i organizacji społecznych, jak również zwracania się w nagłych wypadkach do każdej osoby o udzielenie doraźnej pomocy w ramach obowiązującego prawa.
Dzielnicowy gromadzi w teczce "Przemoc Domowa" wszelkie dokumenty dotyczące działań podejmowanych w związku ze stwierdzeniem bądź podejrzeniem przemocy w rodzinie, tak by w razie konieczności dysponował szczegółowym materiałem dowodowym.
Do jego zadań należy również ponowna wizyta u poszkodowanych, najlepiej w czasie nie dłuższym niż trzy dni po interwencji. Ważne jest, by na tę wizytę dzielnicowy nie szedł sam, lecz wspólnie z przedstawicielami innych służb. Daje to możliwość dokładniejszego rozeznania potrzeb rodziny dotkniętej przemocą oraz możliwość wspólnego ułożenia planu pomocy. Pomaganie ofiarom przemocy domowej, szczególnie dzieciom, jest zadaniem niezwykle trudnym i obciążającym psychicznie, dlatego też tworzenie zespołów w środowisku lokalnym jest również źródłem wsparcia dla osób pomagających.
Pracownicy socjalni z racji wykonywanego zawodu mają kontakt z rodzinami, w których występuje przemoc, bądź zagrożenie przemocą. Zarówno dzielnicowy, jak i pracownik socjalny, mają obowiązek wizytowania zagrożonych rodzin, każdy w ramach swoich kompetencji. Działania tych dwóch służb znakomicie się uzupełniają.
Dzielnicowy po otrzymaniu wypełnionych Niebieskich Kart powinien skontaktować się z Ośrodkiem Pomocy Społecznej w celu:
1. nawiązania współpracy z pracownikiem socjalnym opiekującym się danym rejonem,
2. sprawdzenia:
- czy problemy rodziny są znane pracownikowi socjalnemu,
- czy i jakiej pomocy udzielono rodzinie,
- czy i jakie informacje na temat rodziny posiada pomoc społeczna. W przypadku gdy rodzina jest objęta pomocą Ośrodek dysponuje obszernymi informacjami, np. z wywiadów środowiskowych na temat sytuacji w rodzinie, które mogą być pomocne policji,
3. ustalenia terminu wspólnej wizyty w domu poszkodowanych.
Jeśli sytuacja rodziny nie jest znana Ośrodkowi Pomocy Społecznej dzielnicowy staje się łącznikiem między poszkodowanymi a pracownikiem socjalnym, który może udzielić pomocy innej niż wynikająca z kompetencji Policji. Może zdarzyć się, że ofiara przemocy nie chce dalszej pomocy ze strony Policji, a chętnie przyjmie ją od przedstawicieli innych służb.
Przy opracowaniu procedury Niebieskie Karty uwzględniono również taką sytuację, gdy o przemocy w rodzinie dowiaduje się pracownik socjalny podczas wykonywania swoich obowiązków służbowych, a nie było tam interwencji Policji. W takim przypadku pracownik socjalny wypełnia arkusz umożliwiający diagnozę sytuacji przemocy w rodzinie będący załącznikiem do kwestionariusza wywiadu środowiskowego. Pracownik socjalny dysponuje również Kartą C (informacja dla ofiar przemocy domowej wraz z załącznikiem o lokalnych miejscach pomocy), które przekazuje ofiarom przemocy domowej. W przypadku gdy ofiara zdecydowała się poprosić o pomoc, pracownik jest zobowiązany nawiązać współpracę z dzielnicowym.
W przypadku stwierdzenia przemocy w rodzinie pracownik socjalny powinien nawiązać współpracę również z innymi służbami w środowisku lokalnym. Pracownik socjalny sam decyduje czy powiadamia Policję i inne służby czy nie. Pamiętać jednak należy, iż zwrócenie się o pomoc do przedstawicieli innych służb daje możliwość opracowania kompleksowego planu pomocy, a także szybszego zareagowania w przypadku, gdy przemoc się
powtórzy i ofiara zdecyduje się przyjąć pomoc. Policja i Pomoc Społeczna nie są jedynymi służbami, które zgodnie ze swoimi kompetencjami powinny zajmować się pomaganiem ofiarom przemocy w rodzinie. W zależności od sytuacji i zasobów środowiska wspólnie z policjantami i pracownikami socjalnymi w zespole wizytującym rodzinę powinien znaleźć się pedagog (jeśli w rodzinie są małoletnie dzieci), członek gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych (jeśli przemocy towarzyszy picie alkoholu), bądź przedstawiciel organizacji pozarządowej zajmującej się tą problematyką (jeśli taka istnieje w środowisku lokalnym) bądź przedstawiciel innej służby.
Zespół wizytujący rodzinę powinien składać się najwyżej z trzech osób. Dlatego należy dokładnie rozważyć jego skład. Policjanci interweniujący powinni uprzedzić poszkodowanych, że taka wizyta nastąpi. Zaniechanie wizyty może nastąpić tylko wtedy, gdy ofiara przemocy złoży pisemne oświadczenie np. na Karcie D, że nie życzy sobie żadnej pomocy.
Wszystkie służby pomagające ofiarom przemocy domowej powinny posługiwać się podobną procedurą postępowania i dokumentacją przypadku.
Czynniki sprzyjające podniesieniu skuteczności pomocy dla ofiar przemocy domowej świadczonej przez różne służby:
1. tworzenie zespołów pomocowych składających się z przedstawicieli różnych instytucji np. policjant, pracownik socjalny, lekarz, pedagog,
2. znajomość miejsc, osób, możliwości udzielenia pomocy w środowisku lokalnym,
3.przekazywanie i zbieranie informacji od poszczególnych osób i instytucji pomagających rodzinom,
4. konsekwentne egzekwowanie świadczeń wynikających z zadań i kompetencji poszczególnych instytucji,
(Uwaga: W przypadku gdy przedstawiciel którejś ze służb odmawia pomocy lub wykonania zadania będącego jego obowiązkiem wynikającym z przepisów, np. w izbie wytrzeźwień odmówiono przyjęcia nietrzeźwego sprawcy stanowiącego zagrożenie lub lekarz odmówił przyjęcia pacjenta z zaburzeniami psychicznymi stanowiącego zagrożenie, należy pouczyć odmawiającego o obowiązujących przepisach i zażądać pisemnego poświadczenia odmowy.)
5. podnoszenie kwalifikacji pracowników w dziedzinie zjawiska przemocy domowej oraz sposobów skutecznej interwencji i możliwości pomocy,
6. odpowiednia dokumentacja poszczególnych przypadków, form udzielania pomocy i efektów.
Odpowiednio prowadzona dokumentacja jest niezwykle pomocna w ewentualnym postępowaniu karnym przeciwko sprawcy, gdyż pozwala na szybkie zgromadzenie precyzyjnych opisów sytuacji i podjętych działań.
Post został pochwalony 2 razy
|
|
FAQ 
